ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ
στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου
Η ηλεκτρονική κινητοποίηση της 1ης Ιουνίου 2007, ενάντια στην υπολειτουργία του Ε.Σ.Υ., που η αναλγησία, η αυθαιρεσία και η ασυνειδησία του, μαζί με την αδιαφορία της Πολιτείας, μας έφερε στην σημερινή συλλογή υπογραφών. Ευγνωμονούμε όσους τιμούν το λειτούργημά τους και παλεύουν για την Υγεία μας, αλλά διαμαρτυρόμαστε ενάντια στα φαινόμενα διάλυσης που μας οδήγησαν ως εδώ.
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ.
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
ΓΙ' ΑΥΤΟ ΖΗΤΑΜΕ:
1. Να ληφθούν άμεσα μέτρα για να σταματήσει το φακελάκι και η ανισότητα στην αντιμετώπιση των ασθενών: βελτίωση αμοιβών του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, λειτουργικές εφημερίες, υπερωρίες, ρεπό (εναρμόνιση με κοινοτική οδηγία), και καλύτερη οργάνωση της παροχής ιατρικών υπηρεσιών τόσο για τον ασθενή όσο και για το προσωπικό.
2. Να γίνουν πιο ευέλικτοι και αποτελεσματικοί οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, ώστε να πάψουμε να θρηνούμε θύματα χρονοβόρων διαδικασιών για εγκρίσεις εξετάσεων, φαρμάκων, ειδικών θεραπειών κτλ. Να καθιερωθεί μέγιστος χρόνος επεξεργασίας σχετικών αιτημάτων, αποζημίωση σε τυχόν υπέρβασή τους και ενημέρωση / εξυπηρέτηση ασθενών που λόγω πολυπλοκότητας του σημερινού συστήματος δεν λαμβάνουν ποτέ τις αποζημιώσεις που δικαιούνται. Επίσης να διαμορφωθεί ενιαίο πληροφορικό σύστημα υγείας με πλήρη δικτύωση όλων των νοσοκομείων και κέντρων υγείας.
3. Να γίνεται έγκαιρη και αδιάλλειπτη μεταφορά ασθενών στα νοσοκομεία, να στελεχωθούν οι ανεκμετάλλευτες νοσοκομειακές μονάδες, να ενισχυθεί το προσωπικό όπου χρειάζεται, να εξοπλιστούν επαρκώς τα νοσοκομεία / κέντρα υγείας με σύγχρονα μηχανήματα, ν'αυξηθεί ο αριθμός των κλινών -δεδομένης της αυξανόμενης ζήτησης- ακόμη κι αν αυτό απαιτεί χτίσιμο νέων μονάδων, και να προχωρήσει η αποκέντρωση της παροχής περίθαλψης.
4. Ν'αυξηθούν τα κονδύλια για την ιατρική έρευνα πανεπιστημιακών νοσοκομείων / ερευνητικών κέντρων, και να δημιουργηθεί φορέας διαχείρησης τομέων έρευνας, ώστε να μην επικεντρώνεται σε προσοδοφόρους (λόγω φαρμακοβιομηχανιών) τομείς, παρά να καλύπτει ευρύ φάσμα αναγκών.
5. Να θεσμοθετηθεί η δια βίου επιμόρφωση του ιατροτεχνολογικού προσωπικού, να καθιερωθούν μηχανισμοί ελέγχου ποιότητας, διαπίστευσης, αξιολόγησης κι επιθεώρησης των παρεχομένων υπηρεσιών, με σκοπό τη βελτίωσή τους. Επίσης να καθιερωθούν ευέλικτοι κι αποτελεσματικοί μηχανισμοί και όργανα για την προστασία των δικαιωμάτων του ασθενούς και την προώθηση προληπτικών μέτρων.
6. Να επιβληθεί αυστηρότερος έλεγχος και μείωση της σπατάλης στην αγορά του φαρμάκου και των προμηθειών υγειονομικού υλικού (εργαλεία, μηχανήματα, αναλώσιμα κτλ), με καλύτερη μηχανοργάνωση, ελέγχους επάρκειας, διαφάνεια και τιμές αναφοράς (ανάλογο της λίστας τιμών των φαρμάκων).
7. Να καθιερωθεί το ενιαίο ιατρικό ιστορικό για κάθε ασθενή, στο οποίο να έχουν πρόσβαση οι ασθενείς και οι θεράποντες ιατροί και αυστηρότατες ποινές για την άρση του ιατρικού απόρρητου για έτερους σκοπούς (ιδιωτικές ασφαλιστικές καλύψεις, όροι εργοδοσίας κτλ).
8. Να ληφθούν άμεσα μέτρα για την εξυγείανση του ασφαλιστικού ζητήματος (ήδη αυξάνονται ολοένα οι εισφορές από τους ασφαλιζόμενους χωρίς την αντίστοιχη βελτίωση στην παροχή ιατρικής περίθαλψης), και να σταματήσει η προλείανση του εδάφους για την εμπορευματοποίηση της δημόσιας Υγείας και την άνευ όρων παράδοσή της στον ιδιωτικό τομέα.
ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΑ ΦΑΚΕΛΛΑΚΙΑ!
ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ!
ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.» (άρθρο 47 του Ν. 2071/ 1992)
Παρακαλούμε υπογράψτε με ονοματεπώνυμο, e-mail και χώρα. Ευχαριστούμε για την συμμετοχή και την υποστήριξή σας.
Για περισσότερες λεπτομέρειες, παρακαλούμε επισκεφτείτε τα amaliasday blog, giatinygeia forum και giatinygeia google-group.
Sign the petition
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος... Ας μην ξεχνάμε την Αμαλία, την αγανάκτηση που προκάλεσε η ιστορία της και την ανάγκη που νιώσαμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας. Όσοι δεν έχετε υπογράψει ακόμα, κάν'τε το τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά.
Κι αν είστε θρήσκοι, ανάψτε ένα κεράκι στη μνήμη της...
Κυριακή 1 Ιουνίου 2008
Τετάρτη 7 Μαΐου 2008
Όταν ήμουν παιδί, τα καλοκαίρια...
Τα παιδικά μου καλοκαίρια ήταν άπειρες ώρες παιχνιδιού κάτω από το σπίτι μου. Κρυφτό και μήλα έδιναν και έπαιρναν μέχρι τελικής πτώσης. Και μετά αράζαμε στην κολόνα της ΔΕΗ, λέγαμε και ακούγαμε του κόσμου τα παραμύθια, τα ψέματα των μεγαλύτερων και ένα σωρό μύθους, θρύλους και θεωρίες συνωμοσίας. "Τα αστέρια δεν τα δείχνεις γιατί μετά σου κολλάνε στο δάχτυλο"...
Αρχές Ιουλίου κάναμε το επικό πάρτυ γενεθλίων (3 μέρες διαφορά με τον αδελφό μου) όπου μαζευόταν μόνο το σόι - πού να βρεις τους συμμαθητές καλοκαιριάτικα, και πάντα μα πάντα μας έκαναν μόνο "καλοκαιρινά" δώρα. Μπορούσαμε να εφοδιάσουμε όλη τη γειτονιά με κουβαδάκια, φτυαράκια και λοιπά θαλασσινά σύνεργα. Αμέσως μετά ξεκινούσαν οι καλοκαιρινές διακοπές. Πάντα με σκηνή και πάντα σε κάποιο άγνωστο, χαμένο από τον κόσμο και τον πολιτισμό μέρος. Φορτώναμε το φορτηγό κάθε λογής προμήθειες: βαρέλια για να τα γεμίζουμε με πόσιμο νερό, ψυγείο που δούλευε με υγραέριο, χημική τουαλέτα, αυτοσχέδια ντουζιέρα...
Παρέα είχαμε σπάνια μαζί μας. Γνωρίζαμε παιδιά εκεί, ζηλεύαμε που αυτοί είχαν τροχόσπιτο ή παινευόμασταν που εμείς κάναμε την ανάγκη μας σε κανονική τουαλέτα και όχι πίσω από τους θάμνους. Μερικές φορές φυλάγαμε και τσίλιες γιατί μας έμπαιναν υπόνοιες ότι την χρησιμοποιούσαν κι άλλοι.
Το πρωί είχε θάλασσα και διαγωνισμούς. Ποιος δεν κώλωνε να πιει θαλασσινό νερό; Ποιος έφτανε "ως εκεί" με μακροβούτι; Βγαίναμε από το νερό μόνο όταν μελανιάζανε τα χείλια μας και μόνο αν φαινόταν ως την ακτή που στέκονταν όρθιες οι μανάδες μας και με το χέρι στο μέτωπο φώναζαν εδώ και ώρα.
Το μεσημέρι ήταν ιερό. Οι πατεράδες πάντα έπρεπε να κοιμηθούν κι εμείς να διαδόσουμε τις φήμες και τα παραμύθια που είχαμε μάθει από τους φίλους στην Αθήνα. Το μαγιό δεν το βγάζαμε, παπούτσια δε βάζαμε, μπάνιο με σαπούνι κάναμε μια φορά την εβδομάδα, το μαλλί τζίβα από τη δεύτερη μέρα.
Και μόλις ερχόταν το απόγευμα και σταματούσε να καίει ο ήλιος, πάλι στη θάλασσα. Πάλι διαγωνισμοί, φωνές και άπειρες αναλύσεις αν τα μπάνια μετράνε με τις μέρες ή με τις φορές που πηγαίναμε στη θάλασσα. Καινούριοι διαγωνισμοί: ποιος μπορεί να περπατήσει πάνω στο χαλίκι ξυπόλητος; Ποιος αντέχει να πατήσει την καυτή άσφαλτο (άμα είχε, συνήθως δεν είχε) ξυπόλητος χωρίς να τρέξει;
Και όταν ερχόταν η μέρα να φύγουμε, πώς μας βρωμούσε η εξάτμιση του φορτηγού. Γκρινιάζαμε και ο πατέρας μου μας μάλωνε "στην Αθήνα δε σας βρωμάει;".
Και αμέσως μετά, με μια μικρή στάση στην Αθήνα (για πλύσιμο ρούχων και εκπολιτισμό - έπρεπε να ξαναμάθουμε να φοράμε παπούτσια και ρούχα), βουρ για το χωριό.
Ο Αύγουστος ήταν στο χωριό. Πάντα. Τακτικοί στο ραντεβού με τα ξαδέλφια/ανήψια που έμεναν μόνιμα εκεί και τα ξαδέλφια που έρχονταν από την Αθήνα.
Αυτοσχέδια σπαθιά με τα παλιόξυλα που περίσσευαν από την οικοδομή. Ατέλειωτες ώρες παρακάλια να πείσουμε τον πατέρα μου και το θείο μου πως μας χρειάζονταν βοηθούς για να χτίσουν τον πάνω όροφο του σπιτιού. Μόνιμος φόβος των γονιών μας πότε θα βρούμε σκορπιό κάτω από την πέτρα που σηκώσαμε...
Σκαρφαλώναμε από τα βράχια για να κόψουμε δρόμο και να φτάσουμε πιο γρήγορα στην αυλή του σχολείου που είχαμε δώσει ραντεβού με τους άλλους. Φτάναμε καταγρατζουνισμένοι και ακούγαμε τη φωνή της μάνας μας που φώναζε από το σπίτι αν φτάσαμε κι αν είμαστε καλά. Δίπλα στο σχολείο το καφενείο. Πληρώναμε για να πιούμε ένα ποτήρι νερό (πολύτιμο μέχρι το '90 αν όχι και πιο μετά) και η Σούλαινα, η γυναίκα του ιδιοκτήτη, με κοιτούσε πάντα με μισό μάτι γιατί φορούσα παντελόνια και όχι φούστα.
Το μεσημέρι τρώγαμε βιαστικά με μετά τρέχαμε να κρυφτούμε από τη θεία που μας φόρτωνε πάντα να κρατάμε τη μικρή. Φτιάχναμε ιστορίες και τις παίζαμε επιτόπου. Πάντα έλειπε ο αδελφός μου γιατί τον είχαμε κηρύξει ανεπιθύμητο επειδή μιλούσε στην ξαδέλφη μου - μεγάλη προδοσία: αφού τη μισούσε ο αδελφός της, έπρεπε να τη μισούμε όλοι!
Το απόγευμα βόλτες στους θείους στον "κάμπο", ναρκωνόμασταν από τις κουβέντες που ακούγαμε και δεν καταλαβαίναμε, βόλτα στο ποτάμι με διαρκείς υπενθυμίσεις "προσοχή, γλιστράει!".
Και μετά ερχόταν το πανηγύρι του Άη Γιάννη. Έστελναν τα κορίτσια να καθαρίσουν την εκκλησία, τα αγόρια πάλευαν με τη σκόνη στην αυλή της και οι ντόπιοι ξάδελφοι μάς τρομοκρατούσαν με ιστορίες για το νεκροταφείο που ήταν δίπλα και φάνταζε εγκαταλελειμμένο. 2 μέρες αγορά όπου γκρινιάζαμε για να μας αγοράσουν κάθε λογής σαβούρα, ο αδελφός μου έπαιρνε πάντα όπλο με βελάκια και πάντα τα έχανε από την πρώτη μέρα στη σκεπή του σπιτιού. Την τρίτη μέρα ήταν το φαγοπότι. Αρνιά ολόκληρα σε χασαπόχαρτο, κουτάκια μπύρες κερασμένα από όλους προς όποιον έμπαινε στην τέντα, ανοιγμένα για να δείξουν οι μεγάλοι ότι δέχονται την προσφορά και μετά αφημένες στην άκρη. Πόσες είχαμε πιει στη ζούλα... Και μετά οι παραγγελιές. Πεντοχίλιαρα κολλημένα στα μέτωπα των οργανοπαικτών, το κλαρίνο να σου τρυπάει το είναι σου όχι μόνο τα τύμπανα, ο πατέρας μου με τα ξαδέλφια του να κυλιέται στη σκόνη χορεύοντας το "Πώς το τρίβουν το πιπέρι" κι εμείς να πέφτουμε από τις καρέκλες μας από τα γέλια.
Αρχές Ιουλίου κάναμε το επικό πάρτυ γενεθλίων (3 μέρες διαφορά με τον αδελφό μου) όπου μαζευόταν μόνο το σόι - πού να βρεις τους συμμαθητές καλοκαιριάτικα, και πάντα μα πάντα μας έκαναν μόνο "καλοκαιρινά" δώρα. Μπορούσαμε να εφοδιάσουμε όλη τη γειτονιά με κουβαδάκια, φτυαράκια και λοιπά θαλασσινά σύνεργα. Αμέσως μετά ξεκινούσαν οι καλοκαιρινές διακοπές. Πάντα με σκηνή και πάντα σε κάποιο άγνωστο, χαμένο από τον κόσμο και τον πολιτισμό μέρος. Φορτώναμε το φορτηγό κάθε λογής προμήθειες: βαρέλια για να τα γεμίζουμε με πόσιμο νερό, ψυγείο που δούλευε με υγραέριο, χημική τουαλέτα, αυτοσχέδια ντουζιέρα...
Παρέα είχαμε σπάνια μαζί μας. Γνωρίζαμε παιδιά εκεί, ζηλεύαμε που αυτοί είχαν τροχόσπιτο ή παινευόμασταν που εμείς κάναμε την ανάγκη μας σε κανονική τουαλέτα και όχι πίσω από τους θάμνους. Μερικές φορές φυλάγαμε και τσίλιες γιατί μας έμπαιναν υπόνοιες ότι την χρησιμοποιούσαν κι άλλοι.
Το πρωί είχε θάλασσα και διαγωνισμούς. Ποιος δεν κώλωνε να πιει θαλασσινό νερό; Ποιος έφτανε "ως εκεί" με μακροβούτι; Βγαίναμε από το νερό μόνο όταν μελανιάζανε τα χείλια μας και μόνο αν φαινόταν ως την ακτή που στέκονταν όρθιες οι μανάδες μας και με το χέρι στο μέτωπο φώναζαν εδώ και ώρα.
Το μεσημέρι ήταν ιερό. Οι πατεράδες πάντα έπρεπε να κοιμηθούν κι εμείς να διαδόσουμε τις φήμες και τα παραμύθια που είχαμε μάθει από τους φίλους στην Αθήνα. Το μαγιό δεν το βγάζαμε, παπούτσια δε βάζαμε, μπάνιο με σαπούνι κάναμε μια φορά την εβδομάδα, το μαλλί τζίβα από τη δεύτερη μέρα.
Και μόλις ερχόταν το απόγευμα και σταματούσε να καίει ο ήλιος, πάλι στη θάλασσα. Πάλι διαγωνισμοί, φωνές και άπειρες αναλύσεις αν τα μπάνια μετράνε με τις μέρες ή με τις φορές που πηγαίναμε στη θάλασσα. Καινούριοι διαγωνισμοί: ποιος μπορεί να περπατήσει πάνω στο χαλίκι ξυπόλητος; Ποιος αντέχει να πατήσει την καυτή άσφαλτο (άμα είχε, συνήθως δεν είχε) ξυπόλητος χωρίς να τρέξει;
Και όταν ερχόταν η μέρα να φύγουμε, πώς μας βρωμούσε η εξάτμιση του φορτηγού. Γκρινιάζαμε και ο πατέρας μου μας μάλωνε "στην Αθήνα δε σας βρωμάει;".
Και αμέσως μετά, με μια μικρή στάση στην Αθήνα (για πλύσιμο ρούχων και εκπολιτισμό - έπρεπε να ξαναμάθουμε να φοράμε παπούτσια και ρούχα), βουρ για το χωριό.
Ο Αύγουστος ήταν στο χωριό. Πάντα. Τακτικοί στο ραντεβού με τα ξαδέλφια/ανήψια που έμεναν μόνιμα εκεί και τα ξαδέλφια που έρχονταν από την Αθήνα.
Αυτοσχέδια σπαθιά με τα παλιόξυλα που περίσσευαν από την οικοδομή. Ατέλειωτες ώρες παρακάλια να πείσουμε τον πατέρα μου και το θείο μου πως μας χρειάζονταν βοηθούς για να χτίσουν τον πάνω όροφο του σπιτιού. Μόνιμος φόβος των γονιών μας πότε θα βρούμε σκορπιό κάτω από την πέτρα που σηκώσαμε...
Σκαρφαλώναμε από τα βράχια για να κόψουμε δρόμο και να φτάσουμε πιο γρήγορα στην αυλή του σχολείου που είχαμε δώσει ραντεβού με τους άλλους. Φτάναμε καταγρατζουνισμένοι και ακούγαμε τη φωνή της μάνας μας που φώναζε από το σπίτι αν φτάσαμε κι αν είμαστε καλά. Δίπλα στο σχολείο το καφενείο. Πληρώναμε για να πιούμε ένα ποτήρι νερό (πολύτιμο μέχρι το '90 αν όχι και πιο μετά) και η Σούλαινα, η γυναίκα του ιδιοκτήτη, με κοιτούσε πάντα με μισό μάτι γιατί φορούσα παντελόνια και όχι φούστα.
Το μεσημέρι τρώγαμε βιαστικά με μετά τρέχαμε να κρυφτούμε από τη θεία που μας φόρτωνε πάντα να κρατάμε τη μικρή. Φτιάχναμε ιστορίες και τις παίζαμε επιτόπου. Πάντα έλειπε ο αδελφός μου γιατί τον είχαμε κηρύξει ανεπιθύμητο επειδή μιλούσε στην ξαδέλφη μου - μεγάλη προδοσία: αφού τη μισούσε ο αδελφός της, έπρεπε να τη μισούμε όλοι!
Το απόγευμα βόλτες στους θείους στον "κάμπο", ναρκωνόμασταν από τις κουβέντες που ακούγαμε και δεν καταλαβαίναμε, βόλτα στο ποτάμι με διαρκείς υπενθυμίσεις "προσοχή, γλιστράει!".
Και μετά ερχόταν το πανηγύρι του Άη Γιάννη. Έστελναν τα κορίτσια να καθαρίσουν την εκκλησία, τα αγόρια πάλευαν με τη σκόνη στην αυλή της και οι ντόπιοι ξάδελφοι μάς τρομοκρατούσαν με ιστορίες για το νεκροταφείο που ήταν δίπλα και φάνταζε εγκαταλελειμμένο. 2 μέρες αγορά όπου γκρινιάζαμε για να μας αγοράσουν κάθε λογής σαβούρα, ο αδελφός μου έπαιρνε πάντα όπλο με βελάκια και πάντα τα έχανε από την πρώτη μέρα στη σκεπή του σπιτιού. Την τρίτη μέρα ήταν το φαγοπότι. Αρνιά ολόκληρα σε χασαπόχαρτο, κουτάκια μπύρες κερασμένα από όλους προς όποιον έμπαινε στην τέντα, ανοιγμένα για να δείξουν οι μεγάλοι ότι δέχονται την προσφορά και μετά αφημένες στην άκρη. Πόσες είχαμε πιει στη ζούλα... Και μετά οι παραγγελιές. Πεντοχίλιαρα κολλημένα στα μέτωπα των οργανοπαικτών, το κλαρίνο να σου τρυπάει το είναι σου όχι μόνο τα τύμπανα, ο πατέρας μου με τα ξαδέλφια του να κυλιέται στη σκόνη χορεύοντας το "Πώς το τρίβουν το πιπέρι" κι εμείς να πέφτουμε από τις καρέκλες μας από τα γέλια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
