Μόνη σε διπλό κρεβάτι, δε μπορώ να κλείσω μάτι

Και δε φταίει ούτε ότι ο άντρας μου βρίσκεται στην άλλη άκρη της Ελλάδας, ούτε ότι ξέχασε να με πάρει τηλέφωνο για καληνύχτα. Έχω ξεπεράσει πια τα μικρά, ανιαρά προβλήματα των φρεσκοερωτευμένων. Η αϋπνία μου έχει άλλα αίτια, βαθύτερα και ίσως πιο πεζά. Με κρατάνε ξύπνια τα σκυλιά της γειτονιάς, ένα κακό κουνούπι και η ζέστη. Τρία καθημερινά, συνηθισμένα προβλήματα που αν συνδυαστούν κατάλληλα μπορούν να τρελάνουν ακόμα και τον πιο δυνατό χαρακτήρα.
Η νύχτα μου ξεκίνησε όμορφα. Γλάρωσα μπροστά στην τηλεόραση, φύσαγε κι ένα δροσερό αεράκι κι είπα να επιβιβαστώ στο λεωφορείο για τη χώρα του Μορφέα. Και μετά όλα χάλασαν...
Πρώτο εμφανίστηκε το κουνούπι. Είμαι μεγαλόψυχη με τα κουνούπια, τα αφήνω να ζήσουν. Δε βάζω ταμπλέτες, δεν ψεκάζω, βασίζομαι στην ανταπόδοση της χάρης: αν αποφασίσουν να με επισκεφτούν, ας φάνε, ας φάνε κι επιδόρπιο και μετά να με αφήσουν ήσυχη. Αλλά ποτέ δεν το κάνουν. Τρώνε ασταμάτητα, τσιμπάνε παντού όλη νύχτα, μέχρι να σηκωθώ γεμάτη αγανάκτηση και να αρχίσω να τα κυνηγώ ανελέητα σε όλο το σπίτι. Ακόμα και τότε όμως με εκδικούνται γεμίζοντας τους τοίχους μου με αίμα.
Είναι πραγματικά μυστήριο πόσο αίμα μπορεί να πιει ένα τόσο δα κουνούπι. Θα περίμενε κανείς, σύμφωνα με το μέγεθός τους, ότι το στομάχι τους θα ήταν κάποια υποδιαίρεση του χιλιοστού. Ότι με ένα, άντε δύο τσιμπήματα θα χόρταιναν. Κι όμως, αυτά μπορούν μια νύχτα ολόκληρη να κάνουν γλέντι τρικούβερτο στο κορμί σου, χωρίς ποτέ να χορταίνουν. Έχουν τόσο καλό μεταβολισμό; Είναι το πέταγμα που καίει τόσες θερμίδες; Κι αυτή η φαγούρα, είναι απαραίτητη; Τι νόημα ύπαρξης έχει;
Η φαγούρα αυτή ήταν που άρχισε να χαλάει τον πολλά υποσχόμενο ύπνο μου. Είναι δύσκολο να τρέχεις να προλάβεις το λεωφορείο του Μορφέα όταν ξύνεις με μανία το αριστερό σου χέρι. Αλλά εγώ το πάλευα. Έτρεχα με όλες μου τις δυνάμεις, μέχρι που άκουσα τα σκυλιά. Τότε ήταν που το είδα να στρίβει στη γωνία και να χάνεται στον ορίζοντα.

Τα σκυλιά είναι μια πονεμένη ιστορία στη γειτονιά μου. Κάθε σπίτι έχει τουλάχιστον ένα. Όλη τη μέρα είναι ήσυχα, σχεδόν ξεχνάς ότι υπάρχουν. Μέχρι να πέσει η νύχτα. Τότε πάντα κάποιο από αυτά θα γαβγίσει, οι λόγοι άγνωστοι. Αυτό που είναι όμως γνωστό είναι ότι όλα τα υπόλοιπα θα απαντήσουν και πνιχτά, τσιριχτά ή παράφωνα γαβγίσματα θα αρχίσουν να ξεφυτρώνουν από παντού, όπως τα αστέρια στον ουρανό. Και κάθε ένα από αυτά τα σκυλιά θα θεωρήσει καθήκον του να απαντήσει σε κάθε ένα γάβγισμα με άλλο ένα. Και η ηχητική παραφωνία θα συνεχιστεί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, όταν πλέον αποκαμωμένα και λαχανιασμένα θα έχουν πετύχει το σκοπό τους, θα σου έχουν χαλάσει ανεπιστρεπτί τον ύπνο σου.
Η ζέστη είναι το μόνο από τα τρία νυχτερινά μου προβλήματα που δέχομαι χωρίς ενστάσεις. Λίγο το καλοκαίρι, λίγο το φαινόμενο του θερμοκηπίου, το ελ νίνιο και ο πλανήτης που εκπέμπει SOS και το παίρνεις απόφαση ότι θα κάνεις και φέτος ένα παρατεταμένο σκωτσέζικο ντους: 3 μήνες καυτό, 3 μήνες παγωμένο.
Πάω να κάνω άλλη μία προσπάθεια, να ξαπλώσω με τον ανεμιστήρα, την παντόφλα στο χέρι και να ονειρευτώ ότι έχω ένα τεράστιο αεροβόλο και πετυχαίνω (παρόλο το σκοτάδι) ένα-ένα όλα τα σκυλιά της γειτονιάς. Όνειρα γλυκά μου...