Οικολογία...

Πάντα με ενδιέφερε το Περιβάλλον και η επιβίωσή του. Πάντα ήθελα να κάνω κάτι, αλλά ποτέ δεν ήξερα τι. Ξεκίνησα πολλές φορές να μαζέψω τα ανακυκλώσιμα σκουπίδια μου, αλλά δεν έβρισκα πού να τα δώσω κι έτσι κατέληγα να πετάω στους συμβατικούς κάδους σακούλες γεμάτες κουτάκια αλουμινίου ή χαρτιά. Μετά θέλησα να απαλλάξω την ατμόσφαιρα από τους ρύπους του αυτοκινήτου μου. Έκανα φιλότιμες προσπάθειες, ειλικρινά. Αλλά όταν είδα ότι ήθελα πάνω από 1 ώρα για να πάω στην πλατεία για καφέ… υπερίσχυσε η ανάγκη να σώσω τον ελεύθερο χρόνο μου. Και ξαναπήρα το αυτοκίνητο.

Ψάχνω λοιπόν τρόπους, εγώ ο καθημερινός πολίτης, να σώσω τη Γη που εκπέμπει SOS. Διώχνω τις κατσαρίδες από το σπίτι μου με φλούδες από αγγούρι, τα μυρμήγκια με ξύδι και τα άλατα από τα πλακάκια με λεμόνι. Απολυμαίνω τα κουζινικά μου με ξύδι και σόδα, χρησιμοποιώ τη χλωρίνη σε μικρές δόσεις και το πολύ μία φορά την εβδομάδα. Στην παραλία έχω μαζί μου ένα πλαστικό μπουκαλάκι με νερό και πετώ εκεί μέσα τα τσιγάρα μου. Ανάβω το κλιματιστικό μόνο όταν δεν αντέχω άλλο τη ζέστη, και τότε δεν πέφτει κάτω από τους 26 βαθμούς. Μερικές φορές ούτε κάτω από τους 29. Σβήνω τη μηχανή του αυτοκινήτου όταν περιμένω τις φίλες μου, δεν πετάω σκουπιδάκια στο δρόμο, χρησιμοποιώ γυάλινα σκεύη και όχι μίας χρήσης, ανακυκλώνω συσκευασίες με υπέρμετρο ζήλο. Ε και; Τι άλλαξε; Τι έσωσα εκτός από τη συνείδησή μου;

Διάβασα με ενδιαφέρον τις προτροπές του WWF για ακόμα πιο οικολογική συμπεριφορά. Πρότειναν να μη χρησιμοποιούμε το αεροπλάνο. Πώς να πάρω μια τέτοια απόφαση όταν το πλοίο της γραμμής κάνει 9 ώρες, είναι μόνο βραδινό και η απλή 4κλινη καμπίνα μου κοστίζει 130 ευρώ; Κι άντε πες, να τα δώσω τα 30 παραπάνω ευρώ, σιγά το ποσό αν είναι να έχει αέρα να αναπνεύσει το αγέννητο παιδί μου. Πώς θα πάω σπίτι μου από το λιμάνι στις 6 το πρωί; Δεν έχει συγκοινωνία τέτοια ώρα, για να μην πω πόσο κουρασμένη είμαι ήδη για να βρω το κουράγιο να κάνω άλλη μία ώρα ταξίδι. Να πάρω ταξί; Άλλα 20 ευρώ συν τους ρύπους;

Πρότειναν να κλείνουμε τις συσκευές από το Power και όχι μόνο από το τηλεκοντρόλ. Να το κάνω κι αυτό. Να στερηθώ την άνεση να ανοίγω την τηλεόραση ξάπλα στον καναπέ, ας κάνω 5 βήματα. Είναι και γυμναστική αν θελήσεις να το δεις αισιόδοξα. Και τα καταστήματα που έχουν αναμμένες τις βιτρίνες μέχρι το πρωί τι να τα κάνω; Να πάρω σφεντόνα και να σπάω λάμπες;

Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να σώσω τη συνείδησή μου. Δίνω για ανακύκλωση τις συσκευασίες, ακόμα και τα πακέτα των τσιγάρων. Παρόλο που διάβασα ότι το 30% πετιέται στις χωματερές από τις εταιρίες ανακύκλωσης είτε γιατί δεν έχουν τι να τα κάνουν είτε γιατί είναι τόσο μικρά που δεν μπορεί να τα πιάσει ο ιμάντας μεταφοράς. Εγώ σας τα έδωσα, εσείς κόψτε το λαιμό σας. Σβήνω τη μηχανή του αυτοκινήτου μου όταν περιμένω και εισπνέω τα καυσαέρια του λεωφορείου που θα ξεκινήσει σε 10 λεπτά αλλά ο οδηγός το έβαλε μπρος από τώρα για να λειτουργεί το κλιματιστικό. Δεν είναι όμως τα δικά μου καυσαέρια. Και όταν με το καλό αποκτήσω κι εγώ παιδάκια και με ρωτάνε «Μαμά, όταν ήσουν μικρή ήξερες τι θα πει αλλεργίες και άσθμα;» θα τους απαντάω «Όχι καρδούλα μου, αλλά η μανούλα φρόντισε ώστε 1 από τις 10.000 ανασούλες που παίρνεις τη μέρα να είναι λίγο πιο εύκολη».