Μέχρι πριν από 6 μήνες έμενα στην Καστοριά. Είχα τηλέφωνο εκεί και DSL. Connex βέβαια αλλά και αυτό πολύ μου ήταν μιας και ο υπέροχος κόσμος της ευρυζωνικότητας έγινε γνωστός σε εκείνα τα μέρη μόλις το 2006. Όταν ήρθε η ώρα να φύγω από εκεί, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να καταργήσω τη γραμμή και μαζί το DSL. Μετά άρχισε η παράνοια...
Έκανα αίτηση για καινούρια γραμμή στο καινούριο μου σπίτι. Ο εξυπηρετικός -τρομάρα του- υπάλληλος με ενημέρωσε ότι οι καταργήσεις της παλιάς γραμμής είχαν ολοκληρωθεί και, για μεγάλη μου χαρά, μπορούσα μαζί με τη γραμμή να ζητήσω και DSL για να μη χάνω χρόνο. Θα περίμενα μόλις 4 εβδομάδες για τη σύνδεση.
Διανύοντας την 5η εβδομάδα αγωνιώδους αναμονής, είπα να περάσω από το υποκατάστημα να δω τι συμβαίνει. Με είχαν άραγε ξεχάσει; Στο γκισέ ήταν ένας ελεεινός άπλυτος μαλλιάς. Έγραψε ένα τηλέφωνο στο πίσω μέρος ενός διαφημιστικού φυλλαδίου, έσκισε το κομμάτι που έγραφε τον αριθμό και μου το πέταξε στα μούτρα ενώ είχε ήδη γυρίσει το κεφάλι προς τον επόμενο πελάτη. Ίσα και μετά βίας πρόλαβα να ακούσω ένα μασημένο "πάρε εδώ τηλέφωνο να μάθεις. Δεν ξέρουμε εμείς".
Μετά από αλλεπάλληλες κλήσεις για δύο ολόκληρες μέρες, κάποιος εδέησε να σηκώσει το τηλέφωνο. Με την ίδια αγένεια (μιλώντας μου στον ενικό και χωρίς την παραμικρή διάθεση να με κάνει να καταλάβω τι εννοούσε) μου πέταξε ένα ξερό "δεν έχουμε δίκτυο". Δεν το έβαλα κάτω. Ήμουν αποφασισμένη να καταλάβω και ρώτησα "Δεν υπάρχει διαθέσιμη γραμμή ή δε φτάνουν τα καλώδια ως το σπίτι μου;". Η απάντηση ήταν ομοίως κατατοπιστική. "Δεν ξέρω". Η επιμονή είναι το ίδιο ενάρετη με την υπομονή, κι έτσι συνέχισα να τον κουράζω με ερωτήσεις "Και πότε πιστεύετε ότι θα υπάρχει δίκτυο;". Και τότε ο αγενής βαριεστημένος υπάλληλος κατάφερε να με αποστομώσει "Μπορεί αύριο, μπορεί σε 2 χρόνια. Πού να ξέρω εγώ".
Κατάπια την ποδοπατημένη μου περηφάνια, τον ευχαρίστησα -γιατί εγώ και μπορώ και είμαι ευγενική-, έκλεισα το τηλέφωνο και σκούπισα το δάκρυ που κύλησε στο μάγουλο. Έτσι ήταν γραφτό λοιπόν. Εγώ που έφυγα από την Καστοριά γιατί τη θεωρούσα ξεχασμένη από το Θεό, που περίμενα τη μετακόμιση στα Χανιά όπως περιμένουν τα παιδάκια τον Άη-Βασίλη, εγώ που έβαλα 512 όταν όλοι είχαν 384, εγώ λοιπόν θα καταδικαζόμουν να μην έχω καν τηλέφωνο;
Δεν το έβαλα κάτω. Είπα θα το παλέψω και το έκανα. Επικοινώνησα με κάθε εταιρία σταθερής τηλεφωνίας που έχει ιδιόκτητη δίκτυο, ρωτούσα εναγωνίως αν θα βάλουν κι εδώ στα Χανιά. Η απάντηση ήταν η ίδια αν και διατυπωμένη με διαφορετικές λέξεις κάθε φορά "Την επαρχία την έχουμε χεσμένη. Πάλι καλά να λέτε που βάλαμε δίκτυο στη Θεσσαλονίκη". Και τότε το έβαλα κάτω, κατέθεσα τα όπλα. Σταμάτησα τα τηλέφωνα, ξεπέρασα αργά και βασανιστικά τα στερητικά σύνδρομα και άρχισα να μετράω τις μέρες μέχρι να μετακομίσω ξανά.
Και τότε ήρθε εκείνη η Παρασκευή, ήταν 6 Ιουλίου θυμάμαι, μόλις 3 μέρες που είχα κλείσει τα 30. Το θυμάμαι σαν τώρα, ήμουν χυμένη στον καναπέ, η τηλεόραση δεν είχε τίποτα της προκοπής και το τηλέφωνο άρχισε να χτυπά. Το νούμερο ήταν άγνωστο, τοπικό. Σκέφτηκα να μην μπω στον κόπο καν να απαντήσω αλλά μια αόρατη δύναμη με έσπρωξε μέχρι το τηλέφωνο. Ήταν από τον ΟΤΕ. "Θα είστε αύριο σπίτι να σας συνδέσουμε το τηλέφωνο;". Αν θα είμαι λέει! Θα σηκωθώ χαράματα, θα σφάξω αρνιά, θα ανοίξω το βαρέλι το κρασί που κρατάω για το γάμο μου και θα σας περιμένω.
Και ήρθαν, το γαλάζιο χιλιοτρακαρισμένο φορτηγάκι του ΟΤΕ είχε παρκάρει κάτω από το σπίτι μου. Δεν άντεχα την ευτυχία μου, τα σπαστά ελληνικά του βρώμικου αλβανού εργάτη ήταν μελωδία στα αυτιά μου. Η ιδρωμένη τριχωτή κοιλιά που πάλευε να απελευθερωθεί από τη μπλούζα του αφεντικού ήταν ό,τι πιο όμορφο είχα δει. Υπέγραψα τα χαρτιά της σύνδεσης, γέμισα την κόλλα με καρδούλες και φιλάκια και ρώτησα με συγκρατημένη ευτυχία "το DSL;". "Σε 10 μέρες" μου είπε ο τριχωτός Άδωνις και έλιωσα.
Και τότε, ξαφνικά, μαύρα φίδια με έζωσαν. Οι αμφιβολίες μου τριβέλιζαν το μυαλό. Και πρόδωσα τον τριχωτό μου έρωτα και πήρα τηλέφωνο στο 134. "Λυπάμαι, δεν έχετε κάνει αίτηση για DSL". Ήμουν τόσο κοντά στην ευτυχία και όμως συνέχιζε να μου διαφεύγει. Αποφάσισα να το παλέψω, κι αυτή τη φορά δε θα έβγαινα χαμένη, θα έκανα αίτηση ξανά. Και ξανά. Μέχρι να μου βάλουν DSL ή να πεθάνω.
Η υπάλληλος ήταν ευγενική, αλλά εγώ δε μασούσα, είχα ένα στόχο και μόνο αυτόν, να αποκτήσω την πολυπόθητη σύνδεση. Μου έδωσε παράταση 12 ημέρες. Τόσο θα έκανε να ενεργοποιηθεί. Προσπάθησε να με καλοπιάσει με δωρεάν ασύρματο modem, μέχρι και σε κλήρωση για διακοπές με έβαλε. Εγώ απτόητη, ασυγκίνητη, ένας βράχος. Στις 11 μέρες, μόλις σήμερα, τους πήρα πάλι τηλέφωνο. Ένα από τα πολλά τηλεφωνήματα που μου επεφύλασσε η μοίρα. Έμαθα ότι η σύνδεση είχε πραγματοποιηθεί, θα περίμενα μόλις μέχρι τη Δευτέρα να παραλάβω τους κωδικούς μου και το ευτελές δωράκι τους. Σε μία τελευταία προσπάθεια να με καλοπιάσει και πάλι, η υπάλληλος μου πρότεινε να δοκιμάσω να μπω με κάποιον προσωρινό κωδικό. Δεν είχα κανένα και σε μια στιγμή τρέλας έβαλα τον παλιό μου. Από το γραμμή στην Καστοριά. Και συνδέθηκα... Δεν ήταν πλασματικό, δεν είχα παραισθήσεις, είχα μπει με τους κωδικούς της καταργημένης σύνδεσης.
Τα μαύρα φίδια έγιναν δράκοι, τέρατα της Κολάσεως. Τρόμος με έπιασε καθώς έβλεπα μπροστά μου σαν σε όραμα λογαριασμούς 5 μηνών, προσαυξημένους με εκατοντάδες ευρώ πρόστιμα και τόκους υπερημερίας να στοιβάζονται κάτω από την πόρτα του παλιού μου διαμερίσματος. Πήρα τηλέφωνο στο 134, δεν ήξεραν τι γίνεται, έπρεπε να πάρω στην otenet. Πήρα στην otenet και μου είπαν ότι ήταν όντως κομμένο, αλλά δεν ήξεραν γιατί λειτουργούσαν οι κωδικοί. Ζήτησαν ένα fax από τον ΟΤΕ που να αποδεικνύει την αίτηση διακοπής. Ξαναπήρα στο 134, συνέχιζαν να μη μπορούν να κάνουν κάτι. Έπρεπε να περάσω από το υποκατάστημα για να λυθεί το θέμα και στο μυαλό μου έβλεπα όλο το σκετσάκι του Χάρρυ Κλινν για τη γραφειοκρατία, και στα αυτιά μου αντηχούσε η τελευταία ατάκα του σκετς "Εμετό κάνατε; Όχι; Κάντε εμετό και ελάτε πάλι".
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή πήρα μια τολμηρή απόφαση. Ναι, θα τα αψηφούσα όλα, θα έμπαινα στο Internet με τους παλιούς καταργημένους κωδικούς. Θα το ρίσκαρα κι ας πλήρωνα αναδρομικά 5 μήνες καταργημένης σύνδεσης. Θα τα έπαιζα όλα για όλα.
14 ώρες μετά, είμαι ακόμα ζωντανή, συνδεδεμένη στο Internet και η ζωή δείχνει ωραία. Κέρδισα τη μάχη. Τα έβαλα με τον ΟΤΕ και επέζησα.
Έκανα αίτηση για καινούρια γραμμή στο καινούριο μου σπίτι. Ο εξυπηρετικός -τρομάρα του- υπάλληλος με ενημέρωσε ότι οι καταργήσεις της παλιάς γραμμής είχαν ολοκληρωθεί και, για μεγάλη μου χαρά, μπορούσα μαζί με τη γραμμή να ζητήσω και DSL για να μη χάνω χρόνο. Θα περίμενα μόλις 4 εβδομάδες για τη σύνδεση.
Διανύοντας την 5η εβδομάδα αγωνιώδους αναμονής, είπα να περάσω από το υποκατάστημα να δω τι συμβαίνει. Με είχαν άραγε ξεχάσει; Στο γκισέ ήταν ένας ελεεινός άπλυτος μαλλιάς. Έγραψε ένα τηλέφωνο στο πίσω μέρος ενός διαφημιστικού φυλλαδίου, έσκισε το κομμάτι που έγραφε τον αριθμό και μου το πέταξε στα μούτρα ενώ είχε ήδη γυρίσει το κεφάλι προς τον επόμενο πελάτη. Ίσα και μετά βίας πρόλαβα να ακούσω ένα μασημένο "πάρε εδώ τηλέφωνο να μάθεις. Δεν ξέρουμε εμείς".
Μετά από αλλεπάλληλες κλήσεις για δύο ολόκληρες μέρες, κάποιος εδέησε να σηκώσει το τηλέφωνο. Με την ίδια αγένεια (μιλώντας μου στον ενικό και χωρίς την παραμικρή διάθεση να με κάνει να καταλάβω τι εννοούσε) μου πέταξε ένα ξερό "δεν έχουμε δίκτυο". Δεν το έβαλα κάτω. Ήμουν αποφασισμένη να καταλάβω και ρώτησα "Δεν υπάρχει διαθέσιμη γραμμή ή δε φτάνουν τα καλώδια ως το σπίτι μου;". Η απάντηση ήταν ομοίως κατατοπιστική. "Δεν ξέρω". Η επιμονή είναι το ίδιο ενάρετη με την υπομονή, κι έτσι συνέχισα να τον κουράζω με ερωτήσεις "Και πότε πιστεύετε ότι θα υπάρχει δίκτυο;". Και τότε ο αγενής βαριεστημένος υπάλληλος κατάφερε να με αποστομώσει "Μπορεί αύριο, μπορεί σε 2 χρόνια. Πού να ξέρω εγώ".
Κατάπια την ποδοπατημένη μου περηφάνια, τον ευχαρίστησα -γιατί εγώ και μπορώ και είμαι ευγενική-, έκλεισα το τηλέφωνο και σκούπισα το δάκρυ που κύλησε στο μάγουλο. Έτσι ήταν γραφτό λοιπόν. Εγώ που έφυγα από την Καστοριά γιατί τη θεωρούσα ξεχασμένη από το Θεό, που περίμενα τη μετακόμιση στα Χανιά όπως περιμένουν τα παιδάκια τον Άη-Βασίλη, εγώ που έβαλα 512 όταν όλοι είχαν 384, εγώ λοιπόν θα καταδικαζόμουν να μην έχω καν τηλέφωνο;
Δεν το έβαλα κάτω. Είπα θα το παλέψω και το έκανα. Επικοινώνησα με κάθε εταιρία σταθερής τηλεφωνίας που έχει ιδιόκτητη δίκτυο, ρωτούσα εναγωνίως αν θα βάλουν κι εδώ στα Χανιά. Η απάντηση ήταν η ίδια αν και διατυπωμένη με διαφορετικές λέξεις κάθε φορά "Την επαρχία την έχουμε χεσμένη. Πάλι καλά να λέτε που βάλαμε δίκτυο στη Θεσσαλονίκη". Και τότε το έβαλα κάτω, κατέθεσα τα όπλα. Σταμάτησα τα τηλέφωνα, ξεπέρασα αργά και βασανιστικά τα στερητικά σύνδρομα και άρχισα να μετράω τις μέρες μέχρι να μετακομίσω ξανά.
Και τότε ήρθε εκείνη η Παρασκευή, ήταν 6 Ιουλίου θυμάμαι, μόλις 3 μέρες που είχα κλείσει τα 30. Το θυμάμαι σαν τώρα, ήμουν χυμένη στον καναπέ, η τηλεόραση δεν είχε τίποτα της προκοπής και το τηλέφωνο άρχισε να χτυπά. Το νούμερο ήταν άγνωστο, τοπικό. Σκέφτηκα να μην μπω στον κόπο καν να απαντήσω αλλά μια αόρατη δύναμη με έσπρωξε μέχρι το τηλέφωνο. Ήταν από τον ΟΤΕ. "Θα είστε αύριο σπίτι να σας συνδέσουμε το τηλέφωνο;". Αν θα είμαι λέει! Θα σηκωθώ χαράματα, θα σφάξω αρνιά, θα ανοίξω το βαρέλι το κρασί που κρατάω για το γάμο μου και θα σας περιμένω.
Και ήρθαν, το γαλάζιο χιλιοτρακαρισμένο φορτηγάκι του ΟΤΕ είχε παρκάρει κάτω από το σπίτι μου. Δεν άντεχα την ευτυχία μου, τα σπαστά ελληνικά του βρώμικου αλβανού εργάτη ήταν μελωδία στα αυτιά μου. Η ιδρωμένη τριχωτή κοιλιά που πάλευε να απελευθερωθεί από τη μπλούζα του αφεντικού ήταν ό,τι πιο όμορφο είχα δει. Υπέγραψα τα χαρτιά της σύνδεσης, γέμισα την κόλλα με καρδούλες και φιλάκια και ρώτησα με συγκρατημένη ευτυχία "το DSL;". "Σε 10 μέρες" μου είπε ο τριχωτός Άδωνις και έλιωσα.
Και τότε, ξαφνικά, μαύρα φίδια με έζωσαν. Οι αμφιβολίες μου τριβέλιζαν το μυαλό. Και πρόδωσα τον τριχωτό μου έρωτα και πήρα τηλέφωνο στο 134. "Λυπάμαι, δεν έχετε κάνει αίτηση για DSL". Ήμουν τόσο κοντά στην ευτυχία και όμως συνέχιζε να μου διαφεύγει. Αποφάσισα να το παλέψω, κι αυτή τη φορά δε θα έβγαινα χαμένη, θα έκανα αίτηση ξανά. Και ξανά. Μέχρι να μου βάλουν DSL ή να πεθάνω.
Η υπάλληλος ήταν ευγενική, αλλά εγώ δε μασούσα, είχα ένα στόχο και μόνο αυτόν, να αποκτήσω την πολυπόθητη σύνδεση. Μου έδωσε παράταση 12 ημέρες. Τόσο θα έκανε να ενεργοποιηθεί. Προσπάθησε να με καλοπιάσει με δωρεάν ασύρματο modem, μέχρι και σε κλήρωση για διακοπές με έβαλε. Εγώ απτόητη, ασυγκίνητη, ένας βράχος. Στις 11 μέρες, μόλις σήμερα, τους πήρα πάλι τηλέφωνο. Ένα από τα πολλά τηλεφωνήματα που μου επεφύλασσε η μοίρα. Έμαθα ότι η σύνδεση είχε πραγματοποιηθεί, θα περίμενα μόλις μέχρι τη Δευτέρα να παραλάβω τους κωδικούς μου και το ευτελές δωράκι τους. Σε μία τελευταία προσπάθεια να με καλοπιάσει και πάλι, η υπάλληλος μου πρότεινε να δοκιμάσω να μπω με κάποιον προσωρινό κωδικό. Δεν είχα κανένα και σε μια στιγμή τρέλας έβαλα τον παλιό μου. Από το γραμμή στην Καστοριά. Και συνδέθηκα... Δεν ήταν πλασματικό, δεν είχα παραισθήσεις, είχα μπει με τους κωδικούς της καταργημένης σύνδεσης.
Τα μαύρα φίδια έγιναν δράκοι, τέρατα της Κολάσεως. Τρόμος με έπιασε καθώς έβλεπα μπροστά μου σαν σε όραμα λογαριασμούς 5 μηνών, προσαυξημένους με εκατοντάδες ευρώ πρόστιμα και τόκους υπερημερίας να στοιβάζονται κάτω από την πόρτα του παλιού μου διαμερίσματος. Πήρα τηλέφωνο στο 134, δεν ήξεραν τι γίνεται, έπρεπε να πάρω στην otenet. Πήρα στην otenet και μου είπαν ότι ήταν όντως κομμένο, αλλά δεν ήξεραν γιατί λειτουργούσαν οι κωδικοί. Ζήτησαν ένα fax από τον ΟΤΕ που να αποδεικνύει την αίτηση διακοπής. Ξαναπήρα στο 134, συνέχιζαν να μη μπορούν να κάνουν κάτι. Έπρεπε να περάσω από το υποκατάστημα για να λυθεί το θέμα και στο μυαλό μου έβλεπα όλο το σκετσάκι του Χάρρυ Κλινν για τη γραφειοκρατία, και στα αυτιά μου αντηχούσε η τελευταία ατάκα του σκετς "Εμετό κάνατε; Όχι; Κάντε εμετό και ελάτε πάλι".
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή πήρα μια τολμηρή απόφαση. Ναι, θα τα αψηφούσα όλα, θα έμπαινα στο Internet με τους παλιούς καταργημένους κωδικούς. Θα το ρίσκαρα κι ας πλήρωνα αναδρομικά 5 μήνες καταργημένης σύνδεσης. Θα τα έπαιζα όλα για όλα.
14 ώρες μετά, είμαι ακόμα ζωντανή, συνδεδεμένη στο Internet και η ζωή δείχνει ωραία. Κέρδισα τη μάχη. Τα έβαλα με τον ΟΤΕ και επέζησα.
3 σχόλια:
Τρομακτικό! Αλλά βάλε και καμμιά προειδοποίηση ότι πρόκειται για θρίλερ...μπορεί να το διαβάσει κανένα ανήλικο :P
Anyway, σοβαρά τώρα ελπίζω να ξεμπλέξεις όσο το δυνατόν συντομότερα...που δεν το βλέπω!
"Που δεν το βλέπω"... Τι είναι πιο τρομακτικό, το κείμενό μου ή το σχόλιό σου;
Το έκανα με την προϋπόθεση ότι θα βάλεις την σήμανση "Ακατάλληλο". LOL!
Δημοσίευση σχολίου