Περί ενημέρωσης

Άλλο ένα προσφιλές θέμα των ημερών είναι η ενημέρωση. Και όταν μιλάμε για ενημέρωση εννοούμε τα κανάλια, τα δελτία ειδήσεων και τα εκάστοτε "ιερά" τέρατα της δημοσιογραφίας.
Σε κάθε μεγάλη καταστροφή τα κανάλια καταργούν το πρόγραμμα και γεμίζουν τον τηλεοπτικό χρόνο με δελτία, αναλύσεις, φωνές στα παράθυρα, αποκαλύψεις και δηλώσεις. Οι δημοσιογράφοι φωνάζουν, συγκινούνται, δείχνουν την αποτροπή τους, βγάζουν συμπεράσματα και προβάλλουν την προσωπική τους άποψη. Τα ρεπορτάζ επικεντρώνονται στη "δραματική ιστορία" του κάθε θύματος, δείχνουν σκηνές του ατυχήματος, κόσμο να φωνάζει και να κλαίει αλλά ποτέ κάποιον που μιλά ήρεμα, λογικά, που δεν κατηγορεί και δε βουρκώνει μπροστά στις κάμερες.
Κι όσο εμείς, συντετριμμένοι από το γεγονός, βουρκώνουμε μαζί με τους παθόντες, η ενημέρωση πάει περίπατο. Το ίδιο φυσικά έγινε και αυτές τις μέρες. Αγανακτισμένη από τον κάθε Ευαγγελάτο, έκανα το πρώτο βήμα, έκλεισα την τηλεόραση. Το δεύτερο βήμα ήταν να ψάξω να βρω τρόπο να μάθω τα νέα από το Internet. Σε γνωστή σελίδα ειδήσεων άρχισα να θυμάμαι και πάλι πώς γίνεται αυτό. Τα άρθρα ήταν μικρά, ανέφεραν όλα τα δεδομένα σε λίγες γραμμές χωρία φανφάρες, χωρίς φωνές και κλάματα. Και πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, πρώτη φορά σε ένα μεγάλο δράμα, μπορώ να πω ότι ενημερώθηκα. Έμαθα πολύ περισσότερα από κάθε άλλη φορά και το σημαντικότερο, τα συναισθήματά μου έμειναν ανέπαφα. Συγκινήθηκα, οργίστηκα επειδή εγώ το ήθελα και όχι γιατί κάποιος άλλος με προετοίμαζε για μια θλιβερή, αποτρόπαιη είδηση...

Μήπως τελικά αυτός είναι ο τρόπος για να στείλουμε το μήνυμά μας στα κανάλια; Τώρα που το Internet εισχωρεί σιγά-σιγά σε κάθε σπιτικό, μήπως πρέπει να κλείσουμε την τηλεόραση και να γυρίσουμε στον παλιό καλό τρόπο της ενημέρωσης, την ανάγνωση;

Συνεχίζεται...